پنجشنبه ۸ خرداد ۹۹
نمیدونم یا فردا یا پس فردا یا پسون فردا
میشه ۵ سال که طلاق گرفتم
اقا سلام
من اومدم که اتفاقای این چند وقت رو براتون تعریف کنم
دوست نداشتم پستای اول سالم تلخ باشه برای همین
چیزی اینجا ننوشتم
امسال باز برای ما تلخ شروع شد
28 اسفند من شیفت بودم و قرار بود 29 اسفند برم خونه
و سال تحویل خونه باشم که دقیقا لحظه ای که سوار اتوبوس
سرویس شدم گفتن پیاده شو و برگرد باید اضافه کار بمونی
نیروی امروز نیومده و من با غر غر مجبور شدم برگردم
توبخشی که اصلا باهاش اشنا نبود
سر ظهر بود که ازخونه بهم زنگ زدن و گفتن که پسر عمم
که همبازی دوران بچگی منو شایان بود فوت کرده...
تمام لحظه های بچگیم اومده بود جلو چشمام و همینطور اشکام
میریخت
هرکاری کردم که یه نیرو دیگه بزارن که من بتونم برم
راضی نشدن
و اونروز به سختی گذشت
و من سال تحویل تنها تو بخش با 20 تا بچه ی معلولی بودم
که دلشون گرفته بود و دلتنگ خانواده هاشون بودن
خانواده هایی که ماهی یه بار و گاهی دوماه یه بار بهشون سر
میزدن
به خاطر کرونا کلیه ملاقاتای مرکز کنسل شده
و بچه ها هر روز عصبی تر از روز قبلن
سال تحویل با غمی که تودل ما بود گذشت
من رفتم خونه که بریم خونه عمم
وتلخی داستان این بود که به خاطر کرونا قرار نبود مراسمی باشه
دقیقا تو روزای اول قرنطینه بود و همه جا بسته بود
اونروز خانواده ما بود و دوتاعمه دیگه م و خانوادشون
و امیر حسین تنهایی با کمتر از 30 نفر به خاک سپرده شد
مرگ امیرحسین تلخ بود و تلخ تر غریبانه رفتنش
بود
وقتی از دور به خانواده م نگاه میکردم میدیدم با همه ی جنگا
و دلخوریا و بدیا بازم فقط ما خودمونو داریم
تو 4 سال 5تا از مردامونو از دست دادیم
علی رضا پسرعمه م .شوهرعمه م .دوتا عموم
و امسالم امیرحسین..
و این فامیل هر روز داره کوچیکتر میشه و این منو خیلی میترسونه
مراسمای امیرحسین فقط باحضور خودمون تموم شد
و این مراسم تو این وضع کرونا یکی از غم انگیز ترین روزایی بود
که من تو عمرم تجربه کردم و مطمعنم یه روز وقتی
داستان زندگیمو واسه نوه هام تعریف میکنم ازاین روز
یاد میکنم...
امیدوارم زودتر کرونا تموم شه
تادل بچه های مرکز شاد شه
بچه هایی که تنها دلخوشیشون دیدن خانواده هاشون
ماهی یک باره
تموم شه تا دیگه هیچ کس اینقدر غریبانه به خونه ی ابدیش
نره....